முதல் பாகம் படிக்காதவர்கள் காண்டா விளக்கு 1.0 வாசித்துவிட்டு இதனை படிக்கவும்.
இந்த பணத்தை நீங்களே வைத்துக்கொள்ளுங்கள். முதலில் எவ்வளவு கட்டவேண்டும் என்று பார்த்துவிட்டு அதற்கு பின்னர் முடிவு செய்வோம் என்று கூறினேன். எனக்கு தெரியும் அந்த 100 ரூபாயை வைத்து டிரான்சிட்டில் போடப்படும் சார்ஜிக்கு சோளப்பொரி வாங்கி கூட போட முடியாது. 100 ரூபாயை தவிர அவரிடம் வேறு எதுவும் இருப்பது போன்றும் தெரியவில்லை.
எனக்கு பசிப்பது போன்று இருந்தது. அவரிடம் ஏதாவது சாப்பிடுகின்றீர்களா என்று கேட்டேன். அவர் தான் நோன்பில் இருப்பதாக சொன்னார். அவர் முஸ்லீம் என்பதற்கு இது ஒன்று தான் சாட்சி. இருக்கப்பட்டவன் சாப்பிடாமல் இருந்தால் நோன்பு. இல்லாதவனுக்கு எப்பவுமே நோன்புதான் என்பது எனோ நினைவில் வந்தது. இங்கேயே இருங்கள் கொஞ்ச நேரத்தில் வருகின்றேன் என்று கூறிவிட்டு அந்த இடத்தில் இருந்து புறப்பட்டு ஏதாவது சைவம் கிடைக்கின்றதா என்று தேட ஆரம்பித்தேன். சைவத்துக்கு மாறி சில மாதங்களே ஆகின்றது. அதனால் கடை கடையாக விசாரிக்க வேண்டியிருந்தது. எதோ ஒரு சந்துக்குள் இருந்த கடையில் சாண்ட்விச் கிடைத்தது. அதில் இரண்டு வாங்கி கொண்டு ஒரு தண்ணிர் பாட்டலும் வாங்கி கொண்டு மீண்டும் பழைய இடத்திற்கே வந்தேன். அவரிடம் ஒன்று கொடுத்து நானும் ஒன்றை சாப்பிட ஆரம்பித்தேன்.
இன்னும் ஒரு மணிநேரம் இருந்தது. அவரிடம் பேச்சு கொடுக்க ஆரம்பித்தேன்.
"உங்க சொந்த ஊர் எது" இது நான்.
"சீர்காழி பக்கமுங்க" இது நண்பர்.
"அங்க என்ன வேலை செஞ்சிங்க"
"டீக்கடைங்க"
" டீக்கடையில என்ன வேலை பார்த்திங்க, டீ மாஸ்டரா?"
"சொந்த கடைங்க, டீ மாஸ்டரும் நாந்தாங்க "
எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. சொந்த கடைய உட்டு போட்டு எதுக்கு வெளிநாட்டுக்கு வேலைக்கு போகின்றார் என்று.
"புருனேலே என்ன வேலை?" இது நான்.
"தெரிஞ்சவுங்க டீக்கடை வச்சிருக்காங்க அங்க வேலைக்கு போறேங்க"
"அங்க போயும் டீக்கடைதான? "ஏன் சொந்த கடையவிட்டுட்டு வெளிநாட்டுக்கு போறிங்க"
"ஊருல வியாபாரம் கொஞ்சம் சுமார்தாங்க. மூணு பொண்ணுங்க வேற. அதான் என்னோட மாமியார் வெளிநாட்டுல வேலைக்கு அனுப்பரா!"
"வெளிநாட்டுக்கு போறதுக்கு எவ்வளவு செலவு செஞ்சிங்க"
"80 ஆயிரம்ங்க. அதுவும் மாமியார் தான் வட்டிக்கு வாங்கி அனுப்பி வைக்கறாங்க"
"இந்த 80 ஆயிரத்தை வைத்து நிங்க சீர்காழியிலே ஒரு சப்பாடுகடை போட்டுருக்கலாமே"
மாமியா விருப்பபட்டுட்டா! அதனால வெளிநாட்டுக்கு போறேன்.
"புருனேல உங்களுக்கு எவ்வளவு சம்பளம்"
"15 ஆயிரம், தங்கற செலவு நம்மோடது"
"புர்னே ஏர்போட்டிற்கு யாராவது உங்களை கூப்பிட வருவார்களா?"
"எங்க கடை ஓனர் வருவார்"
"அவருக்கு நீங்க விமானத்தை தவற விட்டது தெரியாதே. அவருக்கு தகவல் சொல்ல வேண்டும். அவருடைய போன் நம்பர் இருக்குதா?"
ஒரு டைரியில் இருந்த நம்பரை காண்பித்தார். பக்கத்தில ஒரு தகவல் நிலையம் இருந்தது. அங்கு போய் புருனேக்கு ஒரு போன் செய்யவேண்டும். பக்கத்தில் எங்காவது போன் செய்யகூடிய இடம் இருக்கின்றதா என்று கேட்டேன். பக்கத்திலே கால் அண்ட் பெய்டு சிஸ்டம்(நம்ம ஊர் டெலிபோன் பூத்) இருக்கின்றது என்றார்கள். அங்கு சென்று காலியாக இருந்த ஒரு பூத்தில் நுளைந்து புருனேக்கு டயல் செய்தேன். எதிர் பக்கமிருந்து ஹலோ என்ற குரல் கேட்டது. சிங்கப்பூர் ஏர்போட்டில் இருந்து பேசுகின்றேன். உங்க ஊர்காரர் விமானத்தை தவற விட்டுவிட்டார் என்றேன். அவர் எப்படி தவற விடலாம் என்று கேட்டார். சுரீர் என்று கோபம் வந்தது. அவர் தவற விட்டுவிடார். அடுத்த விமானத்தில் வருவார். ஏர்போர்ட் போய் கூட்டி செல்லுங்கள் என்று விமான நேரம் சொல்லிவிட்டு, ரிசிவரை நண்பரிடம் கொடுத்துவிட்டு பூத்தை விட்டு வெளியே வந்தேன்.
எப்படி தவற விட்டான் என்று கேட்டால் பதில் சொல்லலாம். எப்படி தவற விடாலாம் என்பவனிடம் என்ன பேசுவது. உள்ளே அவர் போனில் விளக்கம் சொல்வது தெளிவாக வெளியே கேட்டது. போன் செய்து முடிந்ததும் அங்கிருந்த பெண்ணிடம் என்னிடம் இருந்த அமெரிக்கன் டாலரை கொடுத்து போன் பில் கட்டிய பிறகு மீதி பணத்தை சிங்கப்பூர் டாலராக கொடுத்தாள். அதனை வாங்கி நண்பரின் மேல் சட்டை பையில் வைத்தேன். ஒரு வேளை உங்கள் ஓனர் வரவில்லை என்றால் இந்த பணம் உங்களுக்கு உதவியாக இருக்கும் என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் பழைய இடத்திற்கே வந்து உடகார்ந்தோம்.
என்ன நினைத்துக்கொண்டு வந்தாரோ தெரியவில்லை திடீரென்று கேவி கேவி அழ ஆரம்பித்துவிடார். ஊர் பேர் தெரியாத இடத்தில் வந்து பாசை தெரியாம மாட்டிக்கிட்டோமே என்றா அல்லது வீடு வாசல் எல்லாம் விட்டு அநாதை போல் வேறு நாட்டுக்கு போகின்றோமே என்றா தெரியவில்லை. அவர் அழ ஆரம்பித்தது எனக்கு தர்ம சங்கடமாக இருந்தது. அவரை சமாதான படுத்துவதற்குள் போதும் போதும் என்று ஆகிவிட்டது.
மணி 11 . மீண்டும் கவுண்டருக்கு போனோம். அங்கு இருந்தவன் சீட் இருக்கின்றது. ஆனால் பணம் கட்டவேண்டும் என்றான். அவரிடம் பணம் ஏதும் இல்லை. நான் கூட அவருக்கு உதவி செய்ய தான் வந்திருக்கின்றேன். என்னிடமும் பணம் இல்லை. அதனால் பணம் கட்ட இயலாது. தயவு செய்து பணம் இல்லாமல் அவருக்கு ஏற்பாடு செய்து கொடு என்று அவனிடம் நிலைமையை விளக்கி சொன்னேன். அவன் போய் அவனுடைய அதிகாரியிடம் பேசிவிட்டு வந்தது சரி பணம் கட்ட தேவையில்ல என்று சொல்லி சீட் போட்டு கொடுத்தான்.
போர்டிங் பாஸ் வாங்கி கொண்டு அவருடைய கேட்டுக்கு எப்படி போக வேண்டும் என்று வழி சொல்லிவிட்டு போய்விடுவீர்களா என்று கேட்டேன். போய்விடுவேன் என்று சொல்லி அரைகுறையாக தலையை அசைத்தார். எனக்கு இன்னும் அரை மணி நேரம் இருந்தது. சரி நானே கொண்டு போய் விடுகின்றேன் என்று கூறி அழைத்துக்கொண்டு அவருடைய கேட் வாசலில் கொண்டு விட்டேன். கைகளை பிடுத்துக் கொண்டு மறக்க மாட்டேன் என்றார். எனக்கு நேரம் ஆகின்றது நான் வருகின்றேன் என்று மீண்டும் அதற்கு எதிர் திசையில் தொலைவில் இருந்த என்னுடைய கேட்டுக்கு அறைகுறை ஓட்டமாக வந்தேன்.
கேட் மூட இன்னும் 15 நிமிடம் இருந்தது. எப்பொழுதும் கேட்டிற்குள் செல்வதற்கு முன்னர் நான் ஏறுவதற்கு உரிய விமானம் தான் இங்கு இருக்கின்றதா என்று பார்த்துவிடுவது வழக்கம். அப்படி பார்த்தால்... திடுக் என்றது ... வேறு ஊருக்கு செல்லும் விமானத்திற்கு உரிய கேட் இது. எங்கயோ தப்பு நடந்திடுச்சி... சென்னையில இருந்து இறங்கியதும் பார்த்தேன். அதற்கு பின்னர் அவர் முதன் முதலில் டிரான்சிட் கவுண்டருக்கு கூட்டிக்கொண்டு சொல்லும் பொழுதும் பார்த்தேன். இந்த கேட் தான் போட்டிருந்தது. நடுவில் அவரோட பேசி கொண்டிருந்த நேரத்துல கேட் மாறியதை கவனிக்கவில்லை. விமான அட்டவணை போட்டிருக்கும் டிஸ்பிலே தேடி புயல் வேகத்துல ஓடினேன். ஒருத்தருக்கு உதவ போய் நாம மாட்டிக்கிட்டோமே என்று மனம் யோசிக்க ஆரம்பித்தது. டிஸ்பிலேயில் போய் பார்த்தல் நண்பரை எங்கு கொண்டு போய் விட்டானோ அதற்கு அடுத்த கேட் என்று போட்டிருந்தது. அது ஒரு வாங்கல் தூரம் இருந்தது.
இன்னும் கேட் மூட 10 நிமிடங்கள் இருந்தது. அங்கிருந்து எடுத்த ஓட்டம் தான். ஆள் இல்லாத இடத்தில் முழு ஓட்டமாகவும் ஆள் இருக்கும் இடத்தில் முக்கால் ஓட்டமுமாக சென்றேன். போகும் வழியில் பல வித நினைவுகள் மனதில் வந்தது. உடம்புக்கு ஒரு வேலையை கொடுத்துவிடால் மனது என்ன வேண்டும் என்றாலும் அதுபாட்டுக்கு யோசிக்க ஆரம்பிக்கும். அது போலதான் அன்றும். உடம்பு அறைகுறை ஓட்டத்திலே இருந்தது,மனம் பலவற்றையும் யோசிக்க ஆரம்பித்தது. விமானத்தை தவற விடால் என்ன செய்வது. அந்த டிரான்சிட்காரன் முகத்துல போய் முழிக்க கூட முடியாதே. லேட் ஆச்சின்னா 10 நிமிடம் தாமதிப்பான் அதுக்கப்புறம் ஏற்றிய பொட்டிய எடுத்து கடாசிட்டு பறந்திடுவான்.
வழியில் நண்பருடைய கேட்டை தாண்டி செல்லும்பொழுது அந்த வேகத்திலும் உள்ளே பார்த்துக்கொண்டு சென்றேன். கேட் முடியிருந்தது. அவர் பத்திரமாக புறப்பட்டிருப்பார் என்ற எண்ணம் அந்த ஓட்டத்திலும் வந்தது. என்னுடைய விமானத்திற்கான கேட் இன்னும் திறந்திருந்தது. உள்ளே சோதனை செய்பவர்களை தவிர யாரும் இல்லை. அவசர அவசரமாக சோதனை முடித்து விமானத்தின் வாயிலுக்கு நடந்ததேன். வாயில் காப்போன் மாதிரி இரண்டு பேர் நின்று வெல்கம் என்றார்கள் அவர்கள் முகமோ உனக்காக காத்திருக்கின்றோம் என்பது போன்றிருந்தது. எந்த பக்கமாக என்னுடைய இருக்கைக்கு செல்ல வேண்டும் என்று வழிகாட்டினார்கள். அந்த பக்கமாக நடக்க ஆரம்பிக்கும் பொழுதே விமானத்தின் கதவை அடைக்கும் சத்தங்க்கள் கேட்க ஆரம்பித்தது. நான் தான் கடைசி பயணி போலும். என்னுடைய இருக்கையில் அமர்ந்து ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டேன்.
விமானம் கேட்டில் இருந்து புறப்பட ஆரம்பித்தது. அப்பொழுது தான் அவரோட புருனே தொலைபேசி என்னை குறித்து வைக்காமல் போனது நினைவுக்கு வந்தது. அவர் ஓனர் கூப்பிட வருவாரோ மாட்டாரா என்ற எண்ணம் வந்தது. 80 ஆயிரம் செலவு செய்து வெளிநாட்டுக்கு போகின்றவர் உள்ளூரிலே அதனை வைத்து கொஞ்சம் பெரிய கடையாக போட்டிருந்தால் இப்படி கஸ்டப்பட வேண்டிய வேலை இருக்காதே என்ற எண்ணமும் வந்தது. மாசம் 15 ஆயிரம் சம்பளம் வாங்கி, தங்குகின்ற செலவு போக இவர் அனுப்புகின்ற காசை வைத்து கடனை அடைக்க வேண்டும். எப்படியும் கடன் அடைய 1 வருடத்திற்கும் மேல் ஆகும். அதற்கு பின்னர் தான் அவர் சேர்க்க வேண்டும். ஊருக்கு திரும்ப எப்படியும் 2 அல்லது மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிடும் என்று நினைவு ஓடி ஆயாசப்படுத்தியது. பிஸினஸ் கிளாசில் சீட் போட்டாவது அனுப்புங்கள் என்று சொல்லியும் எக்கனாமிக் கிளாசில் சீட் போட்டு 6 மணி நேரம் சிங்கப்பூர் விமான நிலையத்தில் இருந்தது இப்படி ஒருவருக்கு உதவி செய்யதான் போலும் என்ற எண்ணம் தோன்றியது. விமானம் ரன்வேயில் ஓடி மூக்கை தூக்கி பறக்க ஆரம்பித்தது.
